75 lat Piasta Gliwice – Królowa Sportu, część 1

Gliwice są miastem w którym wychowało się setki znakomitych sportowców. Wśród nich nie brakuje też przedstawicieli „Królowej Sportu”. Pierwsza sekcja LA w naszym grodzie powstała w połowie 1945 r. przy KS „Piast”.

Na zdjęciu Ewa Gryziecka – rekordzistka świata w rzucie oszczepem

Jej założycielem był Eugeniusz Bieniasz. Pod jego okiem trenowali czołowi śląscy lekkoatleci: Czajkowski, Holajn, Wojtowicz, Gołaszewski, Styrna. Pierwszy sukces, który został odnotowany w klubowych kronikach należy do Czajkowskiego. W 1949 r. zdobył on wicemistrzostwo Polski juniorów w biegu na 100 m., osiągając czas 11.7 sek. Rok później Wanda Flakowicz, na mistrzostwach Śląska pchnęła kulą 12,56 m. Był to najlepszy, powojenny wynik w tej dyscyplinie. W 1952 roku miała miejsce reforma sportowych stowarzyszeń, sekcję na krótko rozwiązano. W tym też roku Zbigniew Petrycki założył Klub „Hutnik” przy hucie 1-go Maja w Gliwicach. W Międzyszkolnym Klubie Sportowym natomiast, utworzonym przez Zenona Sęka rozpoczynają działalność lekkoatleci.

Na bazie tych klubów w 1963 roku z inicjatywy Zenona Sęka, Zbigniewa Kołodzieja, Fryderyka Koziarza i Zbigniewa Petryckiego reaktywowano sekcję lekkoatletyczną przy GKS „Piast”. Trenerem koordynatorem został Zenon Sęk, a w szkoleniu pomagali mu Zbigniew Kołodziej i Maria Swoboda. Pierwszym kierownikiem sekcji został działacz piastowski Marian Adamczyk. Kadrę oparto na zawodnikach MKS i Hutnik Gliwice, talenty pozyskiwano z gliwickich szkół. Do wymienionych szkoleniowców dołączyli następni: Rainhard Szczepański, Wojciech Rutyna,  Czesław Okoński, Stefan Kwiatkowski, Jerzy Kotowski, Józef Ramus, Wiesław Król, Klaus Czech i Marian Nantka.

Niewątpliwie kluczem do późniejszych sukcesów sekcji lekkoatletycznej było oddanie do użytku w 1964 roku stadionu przy ul. Okrzei. Nowoczesny jak na tamte czasy obiekt miał sześciotorową bieżnię oraz pozostałe urządzenia jak skocznie, rzutnie do prowadzenia zajęć szkoleniowo-treningowych oraz zawodów lekkoatletycznych. W tym pierwszym okresie po reaktywacji do czołowych zawodników sekcji należeli: Irena Fibusz – skakała wzwyż, ale największe sukcesy odnosiła w pięcioboju. Była członkinią Kadry Polski juniorek. Donata Langer – najlepsza wtedy sprinterka i płotkarka na Śląsku, wicemistrzyni Polski młodziczek. Wiesława Kowalska – czołowa sprinterka i skoczkini w dal. Józef Polewka – czołowy tyczkarz.  Do wybijających się w tym okresie zawodników należeli: siostry Alicja i Grażyna Derele, Jadwiga Anyszkiewicz, Ryszard Rypień, Mirosław Sochański, Jerzy Zabawczuk, Stanisław Buski i Joachim Langer. W tym czasie rodził się talent Ewy Gryzieckiej. Jej nieprzeciętne umiejętności dostrzegł Zenon Sęk podczas czwórboju lekkoatletycznego w którym to Ewa rzuciła piłeczka palantową 86 m. Sęk szybko ocenił, że jej predyspozycje można przełożyć na inną dyscyplinę – rzut oszczepem. Już w wieku 15 lat Gryziecka została wicemistrzynią Polski juniorów, a w wieku 17 lat zdobyła złoty medal w kategorii juniorek. W latach 1968-69 Irena Fibusz dwukrotnie zdobywała tytuł wicemistrza Polski juniorów w pięcioboju. W tym samym okresie Jadwiga Anyszkiewicz wybiegała  na dystansie 400 metrów brązowy medal Mistrzostw Polski.  7 października 1968 roku w wypadku samochodowym zginął magister Zenon Sęk. Była to niepowetowana strata dla gliwickiej oraz polskiej lekkiej atletyki.

Po śmierci Sęka, kierownikiem sekcji został Edward Maciąg, a sztab szkoleniowy tworzyli: Zbigniew Kołodziej – trener koordynator, Czesław Okoński, Stefan Kwiatkowski, Jerzy Kotowski, Wiesław Król, Józef Ramus, Klaus Czech, Wojciech Rutyna i Marian Nantka. Na początku lat 70-tych XX wieku pojawiła się cała plejada młodych, utalentowanych zawodników. Wśród nich była   Anna Dąbrowska – późniejsza rekordzistka Polski w skoku wzwyż z wynikiem 183 cm, Ewa Szydłowska późniejsza Mistrzyni Polski juniorek w biegach średnich. Coraz lepsze wyniki osiągali: Roman Jałoszyński – oszczepnik, Mirosław Kyrcz – członek Kadry Polski juniorów w biegach średnich, rekordzista Polski w biegu na 1500 m z przeszkodami, Adam Śniegórski medalista Mistrzostw Polski juniorów – członek Kadry Polski juniorów w biegach średnich, Beata Habrzyk – Mistrzyni Polski juniorów w pchnięciu kulą, a później czołowa zawodniczka w kraju w tej dyscyplinie. Danuta Damek – czołowa dyskobolka Polski i świetna kulomiotka. Do wyróżniających się zawodników z tego okresu należeli: Barbara Jamion, Halina Bugajny, Katarzyna Górska, Jacek Stępniak, Wolfgang Kowalik i Krzysztof Majewski.

Nr 1 jednak w tym czasie była Ewa Gryziecka. Pani Ewa ur. się 11 kwietnia 1948 w Katowicach. Przygodę ze sportem rozpoczęła z chwilą, gdy podjęła naukę w Technikum Łączności w Gliwicach. Jej nauczycielem WF-u był Zenon Sęk. Już na  pierwszych lekcjach odkrył w Ewie wielki talent  i nie pozwolił, aby się zmarnował. Pierwsze rezultaty treningu przyszły już w wieku juniorskim. Do dwóch tytułów mistrzyni Polski w rzucie oszczepem dorzuciła w 1966 r. brązowy medal na Igrzyskach juniorów w Odessie. W 1967 już w seniorach pobiła rekord Śląska. W 1969 r. jej opiekunem w Piaście  został Jerzy Kotowski. Z ramienia reprezentacji opiekował się nią Edmund Jaworski. 1-go maja 1971 r., podczas zawodów na stadionie stołecznej Skry, Gryziecka rzuciła oszczepem na odległość 62,10 m. Był to nowy rekord Polski. W czerwcu 1972 roku,  na zawodach w Bukareszcie rzucony przez Gryziecką oszczep poszybował   na odległość 62 metrów i 70 centymetrów. Był to nowy rekord świata! Rekord ten pani Ewa dzierżyła wprawdzie tylko przez godzinę, bo na innych zawodach pobiła go późniejsza mistrzyni olimpijska – oszczepniczka z NRD – Ruth Fuchs. W tym samym roku Gryziecka zdobyła swój pierwszy tytuł mistrzyni Polski w seniorach. Efektem świetnych występów był wyjazd na Igrzyska olimpijskie do Monachium, gdzie zajęła 7 miejsce. W 1975 r. zdobyła kolejny złoty medal w Mistrzostw Polski.

źródło:// piast.gliwice.pl/gks-piast