Marcin Brosz odchodzi z Piasta!

Po prawie czterech latach Marcin Brosz odchodzi z Piasta Gliwice. We wtorek klub z Okrzei poinformował, że rozwiązuje  kontrakt z pierwszym szkoleniowcem. Razem z nim odchodzą Dariusz Dudek i Marek Matuszek. Nazwisko nowego szkoleniowca poznamy w środę. Będzie to prawdopodobnie trener zza granicy. Reszta sztabu szkoleniowego  na ten moment zostaje.  Jak nietrudno się domyśleć, głównym powodem tej decyzji jest realne zagrożenie spadkiem z ekstraklasy, ale nie tylko.

Już od dłuższego mówiło się, że Broszowi wyczerpał się pomysł na prowadzenie drużyny. Pierwsze oznaki słabości zespołu prowadzonej przez urodzonego w Knurowie szkoleniowca było widać już rok temu, kiedy to Piast przegrał u siebie z Bełchatowem w decydującym o trzecim miejscu w ekstraklasie meczu. Czwarta lokata dała jednak prawo gry w eliminacjach do Ligi Europy, co było największym sukcesem w historii klubu z Okrzei.  Odpadnięcie już w pierwszej rundzie tych rozgrywek wybaczono jednak szkoleniowcom bez mrugnięcia oka.

W rundzie jesiennej obecnego sezonu Piasta grał w kratkę, nie porywał, ale choć z trudem, to zdobywał punkty. Dzięki temu, że część spotkań z rundy rewanżowej rozegrano jeszcze jesienią, gliwiczanie zakończyli miniony rok na bezpiecznej pozycji. Wiosną jednak drużynie zupełnie nie szło. W 11. rozegranych meczach prowadzeni przez Marcina Brosza niebiesko-czerwoni powiększyli swoje konto  ledwie o 8 oczek. To najgorszy wynik z wszystkich drużyn z drugiej ósemki. Nawet zajmujący od dłuższego czasu ostatnia pozycję w tabeli Widzew, tych punktów zdobył więcej, bo 11.

Na barki trenera spada też odpowiedzialność za transfery. W przypadku zawodników, którzy odeszli, szkoleniowiec zbyt wiele nie miał do powiedzenia. Zadecydowały źle skonstruowane umowy, ale jeśli chodzi o pozyskiwanych piłkarzy, to zawsze ostatnie zdanie ma pierwszy trener. Tomas Docekal, Collns John, Rabiola czy Carles Marc  nie dodali drużynie jakości, a wręcz przeciwnie. Przez długi czas brali lub biorą wypłaty z klubowej kasy nic do zespołu nie wnosząc

Trenerowi zarzuca się też brak stabilności w pierwszej jedenastce i niezrozumiałe rotacje na poszczególnych pozycjach. Najbardziej jaskrawym przykładem jest tu Mateusz Matras, który od dłuższego czasu  grał na pozycji na której sobie nie radził .

Okres pobytu Brosza w Piaście można podzielić na cztery etapy. Pierwszy obejmuje sezon 2010/11. Trener objął drużynę po spadku z ekstraklasy.  Mimo posiadania silnej jak na I ligę kadry i 8 milionowego budżetu,  Piast zakończył rozgrywki na 5 miejscu. Szczególnie wiosną tego sezonu gliwiczanie grali fatalnie. W każdym, kolejnym meczu w wyjściowym składzie miały miejsce rotacje sięgające nawet 30%. Taka drużyna nie miała prawa osiągać wyników i też tak się działo.

W następnym sezonie Piast wywalczy awans do ekstraklasy z pierwszego miejsca.  Nie można jednak w tym przypadku pominąć dwóch ważnych  faktów, które miały miejsce, a  są zasługą ówczesnych władz klubu. Po pierwsze ściągnięcie na Okrzei Wojciecha Kędziory. Stało się to jeszcze, gdy menadżerem był Janusz Bodzioch. „Kędi” został królem strzelców I ligi, walnie przyczyniając się do awansu. Drugi czynnik to mistrzowskie zagranie  z przesunięciem jesiennych spotkań domowych na wyjazdowe. Kończyła się budowa nowego stadionu, stąd w pierwszej części sezonu Piast zamiast w Wodzisławiu, gdzie mu wyraźnie nie szło, swoje mecze rozgrywał na boiskach rywali. Dzięki temu wiosną prawie wszystkie spotkania rozegrał na nowym obiekcie. Za każdym razem drużynę wspierał  prawie komplet widzów. Właściciel klubu, miasto Gliwice zadbało też o odpowiedni budżet, który wyniósł ponad 12 mln złotych. W takich warunkach pracy awans był formalnością.

Po wejściu  do ekstraklasy w klubie zostali wszyscy ważni dla zespołu zawodnicy. Ściągnięto też Oleksego i Zbozienia. Marcin Brosz wyciągnął wnioski i przestał rotować składem. Efekt był taki, że Piast stał się rewelacją rozgrywek, kończąc ten sezon na czwartym miejscu, co jest najlepszym wynikiem w historii klubu z Okrzei. Na przełomie roku 2012/13 w klubie przestali pracować Bodzioch i Drabicki. Całą władzę w kwestiach finansowo-formalnych przejął Jarosław Kołodziejczyk, a transferowych –  Marcin Brosz wspierany przez Bogdana Wilka i Dariusza Dudka. Klub wiosną 2013 roku tych zmian jeszcze nie odczuł, ale w obecnym sezonie, od początku wszystko zaczęło się sypać. Najpierw odszedł Marcin Robak, potem nietrafione decyzje transferowe nie dodały jakości klubowi. Wniosków nie wyciągnięto. W przerwie zimowej nie tylko nie udało się wzmocnić obrony, dokonując kolejnego złego transferu, jakim było ściągnięcie defensora z uszkodzonym kolanem- Heberta. Na dodatek klub opuścił Damian Zbozień.  Eksperyment ze zbudowanie zupełnie nowej obrony w której trzon mieli  stanowić młodzi defensorzy Osyra i Szeliga z Szumskim w bramce  nie wypalił. Dokonane korekty pomogły tylko na chwilę. Piast wiosną wygrał ledwie jeden mecz i w konsekwencji bliski jest spadku z ekstraklasy.

Oceniając pobyt Brosza w Gliwicach trzeba też wziąć pod uwagę to, że żaden inny szkoleniowiec w historii klubu z Okrzei nie miał tak komfortowych warunkach do działania. Piast w ostatnich czterech latach miał rekordowe budżety. Nigdy kadra szkoleniowa nie była tak rozbudowana, a żaden trener nie miał tak dużej władzy. Pierwszej drużynie nie brakowało praktycznie niczego.

Statystyki Marcina Brosza w Piaście Gliwice

Pięciu najdłużej pracujących trenerów w Piaście