70 lat Piast Gliwice – czas metalu

Jesienią 1948 r. zaczął się pierwszy kryzys. Odeszli Kubiak i Gronowski. Wiosną 1949 r. gliwiczanie wygrali tylko jeden mecz, z nowo utworzoną drużyną, przyszłym wielokrotnym mistrzem Polski – Górnikiem Zabrze 2:1. Kolejne zwycięstwo nad zabrzańską jedenastką miało miejsce pół roku później. W sezonie 1950/51 górnicy awansowali do II ligi, a Piast pozostał na szczeblu okręgu. Pierwsze pięć lat należy uznać jednak za więcej niż udane. W ogólnopolskim rankingu CRZZ Piast został sklasyfikowany na 9 miejscu.

Piłkarzom wprawdzie nie udało się awansować na szczebel centralny, ale uczynili to hokeiści na trawie. Sekcja ta powstała 13 listopada 1948 r., a jej założycielem był Józef Wojtysiak. Już w pierwszym roku istnienia zespół w składzie: Zazulak, Kruszka, Konowalik, Sawicz, Borończyk. Borecki, Kalisz, Hordyniak, Pach, Lubiński, Palatyński i Karczak wywalczył wicemistrzostwo Śląska. W następnym sezonie gliwiczanie zagrali w lidze państwowej zajmując 11 miejsce. Potem jednak ligę tą rozwiązano. W 1951 r. hokeiści Piasta zdobyli mistrzostwo województwa, pokonując w decydującym meczu Budowlanych Bielsko 3:0. Nagrodą za pierwsze miejsce było prawo gry o prymat w kraju. W półfinale gliwiczanie pokonali Pomorzanina Toruń 1:0, ale w tym samym stosunku ulegli Włókniarzowi Poznań i przegrali 1:7 ze Spartą Gniezno. Dało im to ostatecznie brązowy medal. Przez następne kilkanaście lat laskarze należeli do liczących się zespołów w Polsce

5 marca 1949 doszło do fuzji. Piast połączył się z kilkoma mniejszymi organizacjami: ZKSM Huta Łabędy, ZKS Walcownia Łabędy, RKS Jedność Rudziniec, RKS PZS i ZKS Silesia Gliwice. Od tej chwili klub przyjmuje nazwę Zrzeszenie Sportowe Metal „Piast” Gliwice. Po tym połączeniu Metal „Piast” wystawił do rozgrywek na różnych szczeblach aż pięć drużyn. Ilość jednak nie szła w parze jakością. W listopadzie 1949 roku miała miejsce kolejna zmiana nazwy. Na wzór radziecki ZS Metal Piast przekształcił się w Związkowe Koło Sportowe „Stal” Gliwice.   Dla Polski nie był to łatwy okres. W kraju narastały represje. Nie ominęły one także sportowych działaczy i zawodników. Wielu znalazło się w więzieniach, innym nie pozwalano się udzielać. Gliwickiego klubu również ten proces nie ominął. Odsuwano ludzi, którzy byli architektami Piasta. Nazwiska inż. Juliusza Denka i innych znikły ze składu Zarządu. To był początek końca wielosekcyjnego olbrzyma.

W styczniu 1952 r. dokonano rozbioru najpopularniejszego i szanowanego nie tylko w grodzie nad Kłodnicą klubu. Spadkobiercą Piasta została „Stal”, przejmując sekcje piłki nożnej, bokserską, tenisa stołowego i ziemnego oraz hokeja na trawie. Motocyklistów przejął Gliwicki Klub Motorowy, szermierzami i lekkoatletami zaopiekowali się „Budowlani”, kajakarzy i kolarzy rozwiązano. Pisano wtedy: „Po Piaście pozostało tylko wspomnienie i klubowy znaczek noszony z dumą i szacunkiem przez wielu zawodników i działaczy. Oni wierzyli, że Piast jeszcze dźwignie się”. Nie był to pierwszy i ostatni kryzys. Na fali odwilży w 1957 r. nazwa „Piast” powróciła na sportową mapę Polski.

Grzegorz Muzia
Andrzej Potocki
Cdn.