Elżbieta Cymerman – Franke
Elżbieta Cymerman – Franke urodziła się 10 marca 1940 w Klimontowie (woj. Świętokrzyskie). Jest to najwybitniejsza florecistka wywodząca się z Piasta i jedna z dwóch kobiet, która reprezentowała nasz klub na Igrzyskach Olimpijskich. W gimnazjum do którego uczęszczała Ela Cymerman nauczycielem historii był prof. Raczek, jednocześnie był on też instruktorem sekcji szermierczej działającej przy tej szkole. Pani Eli nie za bardzo chciało się uczyć i pomyślała sobie, że jeśli zacznie uprawiać szermierkę to będzie miała lepszą ocenę z historii. Pierwszych wypadów i zasłon 14-letnią wtedy Elę uczył Witalis Nowicki, który do dziś działa w sekcji
szermierczej Piasta. W 1955 r. była już zawodniczką Unii – Foch Gliwice (1955-1960). Jednak jak już wspominaliśmy wszystkie sekcje wtedy trenowały na jednej hali przy ul. Ziemowita. Pani Ela mogła się więc przyglądać jak prowadzą lekcje najwybitniejszy trenerzy szermierki z Antonim Franzem na czele. Po roku nauki pojechała na swoje pierwsze zawody, gdzie dotarła do półfinału. Radość była wielka, ale droga do zwycięstw była jeszcze długa. Talent w Eli zauważył Zbigniew Czajowski i wziął ją pod swoją opiekę. W 1959 r. przyszedł pierwszy sukces – tytuł wice-mistrza Polski juniorów. Rok później był już złoty medal. Konsekwencją dobrych startów na krajowych planszach był wyjazd na mistrzostwa świata juniorów do Paryża, które Ela zakończyła na 5 miejscu. Rok później reprezentantka Piasta była już typowana do medalu, ale kontuzja odniesiona podczas rozgrzewki uniemożliwiła jej start w zawodach. Miała szansę pojechać na Olimpiadę do Rzymu, ale odnowił się uraz. W 1961 r. pani Ela przenosi się do Piasta i będzie reprezentować nasz klub już do końca swojej kariery. Początek lat sześćdziesiątych nie zapowiadał późniejszej dominacji tej florecistki na krajowym podwórku. Przełom nastąpił w roku 1963, kiedy to młoda Cymerman zdobyła pierwszy tytuł mistrzyni Polski, ale już w seniorach. Sukces ten powtórzyła jeszcze siedmiokrotnie (lata 1964 - 69, 72). W kraju pani Eli nikt nie potrafił dorównać. Do pełni szczęścia brakowało jednak medali wywalczonych na mistrzostwach świata i olimpiadach. Pierwszy, zagraniczny sukces to złoty medal zdobyty w 1965 r. na mistrzostwach krajów demokracji ludowej. W tym samym roku została wicemistrzynią Uniwersjady (Budapeszt). Na mistrzostwach świata w Montrealu (1967) walcząc w drużynie zajęła 5 miejsce. W 1968 r. pojechała na swoje pierwsze Igrzyska do Meksyku. Polskie florecistki nie odegrały na tej Olimpiadzie większej roli, ale sam fakt obecności na najważniejszej imprezie był już ogromnym sukcesem. W 1969 r. na MŚ w Hawanie była 4, a w 1970 r., w Ankarze zajęła znów 5 lokatę. W 1971 r. wreszcie udało się stanąć na podium MŚ. W Wiedniu razem z koleżankami: H. Balon, K. Urbańską, J. Rzymowską, B. Szeją - Wysoczańską) była autorką pierwszego, brązowego medalu polskich florecistek w imprezie tej rangi . W 1972 r. pani Ela pojechała na swoją drugą Olimpiadę. W Monachium miał być medal. Reprezentantka Polski do tych Igrzysk była przygotowana znakomicie, ale w trakcie zawodów przytrafiła się kontuzja i florecistka Piasta nie zrealizowała swojego największego sportowego marzenia. Rok 1972 był ostatnim w sportowej karierze tej zawodniczki. 9 miesięcy po tej olimpiadzie na świat przyszedł syn Egona i Elżbiety Franke - Piotr. Ani przed panią Elą, ani po zakończeniu jej kariery nie było wybitniejszej szermierki w Gliwicach. Jest laureatką plebiscytu na najlepszą florecistkę 50-lecie PZSz w Polsce. Mieszka razem z mężem – Egonem we Włoszech, gdzie dalej z powodzeniem trenuje i uczy tamtejszą młodzież.