Szermierka jest sportem wyjątkowym. Aby w tej dyscyplinie osiągnąć sukces, niezbędne jest połączenia wielu cech: wytrwałości, sprawności fizycznej, refleksu, inteligencji, umiejętności podejmowania decyzji w ułamkach sekundy, odwagi. Droga do tytułów mistrzowskich jest długa i zazwyczaj trwa wiele lat. Gliwicki Klub Sportowy „Piast” jest klubem z którego wywodzą się najlepsi polscy trenerzy i zawodnicy władający białą bronią.

 

Sekcja przez 70 lat istnienia przeżywała różne okresy. Pierwsi chwały klubowi i miastu przynosili floreciści. Złoty, olimpijski medal wywalczony
w Tokio w 1964 r. przez Egona Franke był pierwszym w tym kolorze krążkiem zdobytym przez Polskę w szermierce. Kilka dekad później – szablista, Jacek Bierkowski stawał na podium mistrzostw świata. Ostatni okres to liczne tryumfy szpadzistów.

 

W kolekcji sekcji szermierczej GKS  „Piast” są medale we wszystkich kolorach i z wszystkich najważniejszych imprez rozgrywanych  na świecie i w tym z  Igrzysk Olimpijskich.   Wywalczone  puchary zdobią gabloty  nie tylko w hali szermierczej mieszczącej się przy ul. Warszawskiej, ale i w domach sportowców, trenerów i działaczy.  Żaden inny gliwicki klub nie ma na swoim koncie tylu osiągnięć i sukcesów, co sekcja szermiercza Piasta.

 

  1. Złota sekcja

Początki szermierki w dzisiejszym GKS „Piast” nierozerwalnie związane są
z osobą Antoniego Franza i dlatego też od przypomnienia jego osoby zaczniemy naszą opowieść o sukcesach florecistów, szablistów i szpadzistów . Tońko, bo tak nazywali  go przyjaciele ur. się 26.01.1905 r. we Lwowie.  Był uniwersalnym zawodnikiem, a potem trenerem.  Władał szpadą, szablą i floretem. Od początku związał się z Lwowskim Klubem Szermierczym w którym pracowali m.in.: Antoni Bąkowski,  Tadeusz Friedrich i Jan Pieczyński, miał więc wyśmienitych nauczycieli. Już przed wojną należał do krajowej czołówki. Wprawdzie nie udało mu się zdobyć indywidualnego tytułu mistrza Polski, ale  w 1933 r.  w szablowej drużynie KSZ Lwów sięgnął po złoty medal w tej najważniejszej imprezie w kraju. Rok później  walcząc szpadą zajął trzecią lokatę w M.P. Konsekwencją tego było powołanie do reprezentacji na Igrzyska Olimpijskie w Berlinie. Występy indywidualne zakończył w eliminacjach. Dużo lepiej powiodło się w turnieju drużynowym, w którym razem z kolegami został sklasyfikowany na miejscach 5-8.

W 1945 roku trafił do Gliwic. Antoni Franz zasłynął w naszym mieście i na Śląsku jako niestrudzony organizator i zagorzały propagator szermierki. To on założył sekcję w Piaście i był pierwszym trenerem. Pomagał także innym powstającym w tym czasie klubom w śląskim regionie. Przez parę lat po wojnie był jeszcze czynnym zawodnikiem. Po raz ostatni na planszy wystąpił w 1951 r. na ogólnopolskim turnieju w szpadzie, w którym zwyciężył nie przegrywając ani jednego pojedynku. Z planszy zszedł więc z mianem  niepokonanego. Antoni Franz miał wielki dar wyławiania talentów. Pod jego okiem ćwiczył Horst Tell. U niego też zaczynali Krzysztof Głowacki, Edelgarda Salbach, Genowefa Kuszmir-Wojtasik i Egon Franke. Posiadał jeszcze jeden, wyjątkowy talent – pięknie rysował. Jego ilustrację przedstawiające metody szkoleniowe  w swoich książkach wykorzystali  m.in. Edoardo Mangiarotti oraz Zbigniew Czajkowski.

Zmarł 16 lipca 1965 r. Odszedł jednak szczęśliwy i spełniony. Rok wcześniej bowiem doczekał się wspaniałego sukcesu. Jego wychowanek Egon Franke, prowadzony przez Zbigniewa Czajkowskiego  sięgnął po złoty, olimpijski medal. Od roku 1968 w Gliwicach odbywa się Memoriał Antoniego Franza na który zjeżdża cała Polska czołówka, a także szermierze zza granicy.

 

  1. Dwa kluby

 

W 1952 roku Piast (wtedy Stal) Gliwice był jednym z największych klubów w Polsce. W wyniku odgórnej decyzji dokonano jednak rozbioru klubu. Szermierzy przyłączono do „Budowlanych” Gliwice. Antoni Franz nie pogodził się z tą decyzją i utworzył klub pod nazwą Unia FOCH Gliwice.

Pod koniec 1953 r. w Gliwicach pojawił się Zbigniew Czajkowski, brązowy medalista w drużynie Mistrzostw Świata z Brukseli (1953). Szermierz ZKS „Budowlani” Kraków zamieszkał wprawdzie w Chorzowie, ale upodobał sobie właśnie gliwicki klub. Będąc jeszcze czynnym zawodnikiem – Czajkowski zaczął trenować szermierzy „Budowlanych” Gliwice.

Zbigniew Czajkowski urodził się  5 lutego 1921 r. w Modlinie. To jeden
z najbardziej znanych fechmistrzów na świecie, autor ponad 30 książek
o szermierce. Wojnę spędził w Wielkiej Brytanii służąc jako marynarz na polskich okrętach.  Do kraju powrócił w 1948 r.

Został zawodnikiem „Budowlanych” Kraków i w tym klubie przyszły pierwsze sukcesy na krajowych planszach. W 1950 r. w turnieju indywidualnym zdobył we florecie złoto na mistrzostwach Polski, w 1952 r. – trzecie miejsce we florecie i w 1965 brąz w szabli. W drużynie natomiast w latach 1951, 1952 i 1960 r. wywalczył tytuły mistrzowskie, a w 1953 zajął drugie miejsce. Cztery razy był trzeci (1955, 1956, 1958 i 1960). W szabli zdobył złoto w 1960 r., srebro w 1953 i 1955 r., a brąz w 1950 i 1956 r.  W 1953 r. na mistrzostwach świata w Brukseli  osiągnął największy sukces sportowy jako zawodnik, zdobywając brązowy medal
z drużyną w szabli.

Współpraca Antoniego Franza i Zbigniewa Czajkowskiego zaowocowała powołaniem w 1954 r. do życia w Gliwicach  „Ośrodka Szkolenia Szermierczego” pod egidą Centralnej Rady Związków Zawodowych. (CRZZ).

Pierwszym odnotowanym sukcesem szermierzy Piasta było zdobycie przez Edelgardę Salbach wicemistrzostwa Polski we florecie. Miało to miejsce
w 1956 roku.

W tym samym roku pozwolono  klubom wrócić do dawnych nazw. Po reorganizacji, w Gliwicach pojawiły się dwa silne ośrodki szermiercze. Pierwszy przy KS „Piast” prowadzony przez Antoniego Franza. W sekcji tej trenowali m.in. Grażyna Grabara, Waldemar Wojcieszak, Józef Kruczek, Krystian Oprzondek, Andrzej Sanetra i Krzysztof Głowacki. Drugi ośrodek powstał z połączenie Unii Foch z Budowlanymi – GKS Gliwice, bo taką nazwę tą klub przyjął, kierowali Zbigniew Czajkowski i Józef Pastuszko. W sekcji tej znaleźli się m.in. Egon i Piotr Franke, Elżbieta Cymerman, Edelgarda Salbach, Horst Tell, Piotr Wycisk, Albin Majewski, Marian Lachowski. Rywalizacja dwóch silnych ośrodków szermierczych w konsekwencji wyszła obu klubom na dobre.

W 1957 r. Egon Franke we florecie wywalczył srebrny medal na mistrzostwach Polski. Była to zapowiedź późniejszych sukcesów tego szermierza.

W  1960 r. drużyna florecistów w składzie: Zbigniew Czajkowski, Marian Wycisk, Horst Tell i Egon Franke stanęła na najwyższym podium mistrzostw Polski. Oprócz pracy trenerskiej w Gliwicach, Czajkowski pełnił także i inne  funkcje. Był kierownikiem wyszkolenia PZSZ, prowadził  kadrę olimpijską (1959-66), kadrę floretu (1966-69), był członkiem władz PZSZ i Międzynarodowej Federacji Szermierczej

Od lewej stoją. Piotr Węgliński, Włodzimierz Bijak, Bogdan Gonsior, Mikołaj Pac Pomarnacki, Jan Kłapyto

 

Rok 1960 – Od lewej stoją: Egon Franke, Piotr Wycisk, Zbigniew Czajkowski, Piotr Franke, klęczą: Horst Tell i Albin Majewski

Egon Franke i Zbigniew Czajkowski (po prawej)

 

3. Mistrzyni floretu

 

Pod koniec lat pięćdziesiątych XX wieku zaczęła błyszczeć gwiazda Elżbiety Cymerman. Ta najwybitniejsza w historii Piasta florecistka urodziła się  10 marca 1940 r. w Klimontowie (świętokrzyskie). W gimnazjum do którego uczęszczała młoda Cymerman,  nauczycielem historii był prof. Raczek, jednocześnie był on też instruktorem sekcji szermierczej działającej przy tej szkole. Pierwszych wypadów i zasłon 14-letnią gimnazjalistkę uczył Witalis Nowicki. W 1955 r. była już zawodniczką Unii–FOCH Gliwice (1955-1960). Talent  Eli zauważył i rozwinął  Zbigniew Czajkowski. W 1959 r. przyszedł pierwszy sukces – tytuł wicemistrza Polski juniorów. Rok później zdobyła już złoty medal. Konsekwencją dobrych startów na krajowych planszach był wyjazd  na mistrzostwa świata Juniorów do Paryża, które pani Ela zakończyła na 5 miejscu. W 1961 r. florecistka  przeniosła się do Piasta i będzie reprezentować ten klub już do końca swojej kariery.  W 1963 roku Cymerman  zdobyła pierwszy tytuł mistrzyni Polski w seniorach. Sukces ten powtórzyła jeszcze siedmiokrotnie (lata 1964-69, 72). Pierwszy, zagraniczny sukces to złoty medal zdobyty w 1965 r. na mistrzostwach krajów demokracji ludowej. Na mistrzostwach świata w Montrealu (1967)  walcząc w drużynie zajęła 5. miejsce. W 1968 r. pojechała na swoje pierwsze Igrzyska do Meksyku.
W 1969 r. na mistrzostwach świata
w Hawanie była czwarta,  a w 1970 r.,
w Ankarze zajęła znów piątą  lokatę.

W 1971 r. wreszcie udało się stanąć na podium mistrzostw świata.
W Wiedniu razem z koleżankami: H. Balon, K. Urbańską, J. Rzymowską, B. Szeją – Wysoczańską) była autorką pierwszego, brązowego medalu polskich florecistek w imprezie tej rangi. W 1972 r. pani Ela pojechała na swoją drugą Olimpiadę. W Monachium miał być medal. Reprezentantka Polski do tych Igrzysk była przygotowana znakomicie, ale w trakcie zawodów przytrafiła się kontuzja i florecistka Piasta nie zrealizowała swojego największego sportowego marzenia. Rok 1972 był ostatnim w sportowej karierze tej zawodniczki.

W zdobywaniu tytułów dzielnie wspomagały  ją: Wanda Kazek-Wasilewska, Grażyna Grabara, Zofia Witek, Teresa Dopart, Teresa Witek, Bogumiła Bortnowska, Anna Dytko, Irena Karasińska, Małgorzata Bugajska, Małgorzata Jeranek.

Elżbieta Cymerman

 

5. Olimpijskie złoto

 

W 1964 roku miała miejsce fuzja, w wyniku której powstał jeden
z najsilniejszych ośrodków szermierczy w Polsce. W wyniku połączenia KS „Piast” i GKS Gliwice powstał Gliwicki Klub Sportowy „Piast”  Nastąpiło więc ponowne zjednoczenie gliwickiej szermierki. W takiej formie klub przetrwał do dziś.

Najwybitniejszym szermierzem w historii Piasta i zarazem polskiej szermierki był Egon Franke. Ur. się 23 października 1935 r. w Gliwicach. Od dzieciństwa ciągnęło go do sportu  Wraz z braćmi Piotrem i Gerardem próbował sił w różnych dyscyplinach. Przez jakiś czas był nawet piłkarzem. Ostatecznie pozostał przy szermierce, a to dzięki fechtmistrzowi Antoniemu Franzowi, którego stał się pupilem. Pod jego okiem poznawał tajniki władania białą bronią. Po czterech  latach treningu przyszedł pierwszy sukces – tytuł mistrza Polski juniorów we florecie i wyjazd na mistrzostwa świata do Budapesztu. Pod okiem Franza do perfekcji opanował ulubioną przez siebie broń – floret.  Jesienią 1955 został powołany do wojska. Trafił do Legii Warszawa, gdzie szkolony przez Andrzeja Przeździeckiego sięgnął po tytuł wicemistrza Polski.  W 1957 r. wrócił do Gliwic, a jego trenerem został Zbigniew Czajkowski. W 1960 r. drużyna florecistów w składzie: Czajkowski, Wycisk, Tell, Franke stanęła na najwyższym podium mistrzostw Polski. W tym samym roku Egon Franke pojechał na swoją pierwszą Olimpiadę. W Rzymie walcząc razem z  Ryszardem Parulskim, Ryszardem Kunze, Januszem Różyckim, Witoldem Woydą został sklasyfikowany na miejscach 5-8. Wreszcie w roku 1961 na mistrzostwach świata w Rzymie z drużyną zdobył brązowy medal. Niecały rok później Franke w walce finałowej Mistrzostw Polski. pokonał Woydę i złoty medal powędrował do Gliwic. Z mistrzostw świata w Buenos Aires przywiózł dwa medale.  Pierwszy, brązowy wywalczony we florecie z drużyną i drugi złoty zdobyty także z drużyną, ale w szpadzie o czym niewielu pamięta. Przed mistrzostwami świata w Gdańsku rozgrywanymi w roku 1963 Egon Franke był typowany jako główny pretendent do złotego medalu. Mistrzostwa te przeszły do historii światowej szermierki jako jedne z najbardziej dramatycznych. Egon Franke, Ryszard Parulski i Francuz Jean-Claude Magnan walczyli tak równo, że sędziowie  proponowali całej trójce przyznać złote medale.  Ostatecznie jednak wygrał Magnan, przed Parulskim i Franke.

Rok 1964 przejdzie do historii jako rok największego sukcesu GKS „Piast”. W tymże roku 5.133 sportowców z całego świata zjechało się do Tokio na XVIII Igrzyska Olimpijskie. Wśród nich było trzech reprezentantów Piasta. Bogdan Gonsior, Mikołaj Pac Pomarnacki i Egon Franke. Wszyscy wrócili
z tarczą, ale na najwyższym podium stanął tylko Egon Franke.

„To była środa – 14 października 1964 roku, czwarty dzień XVIII Letnich Igrzysk Olimpijskich.  Dwóch, bez wątpienia  najlepszych florecistów świata walczy o złoty medal. ogromne napięcie towarzyszy temu pojedynkowi. Teraz chyba trafiony jest Magnan, bo ogromna radość w obozie polskim i jest 3:2. Tak łatwo jednak nie wygrywa się w walce o złoty medal. Magnan to też szermierz  światowej  klasy. Ale teraz Franke wyprzedził rywala, czekamy aż zapali się światełko i zapaliło się. jest 4:2 dla  Frankego. Już tylko jedno, jedyne trafienie dzieli Polaka od złotego medalu. Francuz idzie odważnie do przodu i trafia, teraz zapala się niebieska lampka i jest już tylko  4:3. Komplet widzów zgromadzonych na trybunach w coraz większym napięciu ogląda ten pojedynek, jest atak i chyba jednoczesne trafienie, nie – Francuz wyrównał, Teraz idzie Franke do przodu, jest – trafia! Franke wygrał, mamy złoty olimpijski medal!” – tak komentował ten finałowy pojedynek dla polskiego radia  – Bogdan Tomaszewski, jeden z najwybitniejszych  komentatorów sportowych w historii. Kilka dni później Egon walcząc z Parulskim, Różyckim, Skrudlikiem, Woydą wywalczył srebrny medal w drużynie.

 

Egon Franke

W październiku 1964 roku Egon Franke na IO w Tokio zdobył złoty medal

 

6. Dawni mistrzowie

 

Obok  Egona Franke pierwsze sukcesy odnosili też inni szermierze Piasta Gliwice. W latach sześćdziesiątych  Piast Gliwice  i Polskę sławili Mikołaj Pac Pomarnacki i Bogdan Gonsior. Potem dołączyłi do nich Zbigniew Matwiejew
i Jacek Bierkowski. Wszyscy to wielokrotni medaliści najważniejszych imprez sportowych rozgrywanych w Polsce i na świecie.

 

Mikołaj Pac Pomarnacki

 

Mikołaj Pac Pomarnacki  urodził się 19 września 1934 r. w Rybinie (Litwa). Do szermierki trafił późno, bo dopiero w wieku lat 18. Pierwszych zasłon uczył go fechmistrz Koncewicz. Miał jednak nieprzeciętny talent. Zaledwie rok po tym jak pierwszy raz do ręki wziął floret zdobył wicemistrzostwo Polski juniorów i w nagrodę pojechał na mistrzostwa świata do Budapesztu. . Po dwóch latach treningu walczył już w finale spartakiady seniorów. W rok po ukończeniu studiów do Gliwic ściągnął go Zbigniew Czajkowski i to dzięki staraniu właśnie Czajkowskiego udało mu się wyjechać na Igrzyska Olimpijskie do Tokio. Walczył w drużynie szpadowej, która zajęła 5 miejsce. Z szermierką jako zawodnik pożegnał się w 1969 r. W 1971 r. już jako trener poprowadził drużynę szpadową do srebrnego medalu na mistrzostwach świata. W 1962 r. trafił do Piasta, gdzie walczył i jednocześnie pracował jako instruktor. Łącznie funkcję szkoleniową pełnił w gliwickim klubie przez 18 lat.

 

 

Kluby: Gwardia Poznań, (1953-1956), AZS Poznań. (1956-1960), AZS Gdańsk (1960-1962) i Piast Gliwice (1962-1969). Medalista mistrzostw Polski w konkurencji indywidualnej: srebrny w szpadzie (1964, 1965) i florecie (1956) oraz brązowy w szpadzie (1966) i w konkurencji drużynowej: srebrny – we florecie (1956) i szpadzie (1968, 1969) oraz brązowy – w szpadzie (1963). Zasłużony Mistrz Sportu. Jeszcze w czasie trwania kariery sportowej – trener GKS Katowice. Później trener kadry narodowej PZSZ: florecistek (1965-1969) i szpadzistów (1970-1975). Przez długie lata był fechtmistrzem we Włoszech, a spod jego ręki również wyszło wielu znakomitych szermierzy.

 

Bogdan Gonsior

 

Prawdziwym rekordzistą jednak, jeśli chodzi o liczbę występów na Igrzyskach Olimpijskich jest Bogdan Gonsior. Najwyższy w historii polskiej szermierki szpadzista (196 cm) urodził się 16 lutego 1937 w Chorzowie. W 1946 r. przeprowadził się do Gliwic. Karierę sportową jednak zaczynał w AZS Rokitnica  (1954-1964). Po ukończeniu Akademii Medycznej w 1964 r. przeniósł się  do  Piasta. Przygodę  z reprezentacją rozpoczął w 1957 r. Wtedy właśnie odniósł pierwszy sukces na arenie międzynarodowej, a było to  w Paryżu, kiedy to podczas Uniwersjady wygrał turniej indywidualny. W 1960 r. reprezentował Polskę  na Olimpiadzie w Rzymie. Startował też w drużynie, ale Polacy odpadli jeszcze przed ćwierćfinałami.  Pojechał na następną Olimpiadę do Tokio. Na tych Igrzyskach w pierwszej grupie eliminacyjnej zajął pierwsze miejsce i zwyciężył także w drugiej grupie, zajmując ostatecznie,  piątą lokatę. Podobny wynik osiągnął w drużynie. Następna Olimpiada z jego udziałem odbyła się w Meksyku w 1968 r. W eliminacjach wygrał osiem pojedynków, ostatecznie został  sklasyfikowany na miejscach  9-12. Drużyna, w której walczył zdobyła brązowy medal.  Polacy w meczu o finał przegrali z Węgrami 5:9. W spotkaniu o trzecie miejsce pokonali RFN 9:6. W 1972 r. pojechał  na czwartą Olimpiadę do  Monachium, gdzie z drużyną zajął szóste miejsce. Gonsior  trzykrotnie też sięgał po mistrzostwo Polski (1964, 1970, 1973). Był  dwukrotnym wicemistrzem Polski w konkurencji indywidualnej (1957, 1972) oraz trzykrotnym wicemistrzem kraju w rywalizacji drużynowej (1968, 1969, 1972). W 1963 r.  na mistrzostwach świata w Gdańsku razem z drużyną zdobył złoty medal!   W 1966 r. na M.Ś.  w Moskwie wywalczył brązowy medal w turnieju indywidualnym. W 1970 r. sięgnął po srebrny medal M.Ś  rozgrywanych w Ankarze.

Jacek Bierkowski

Piast miał również wybitnego szablistę, który od połowy lat 80-tych XX wieku dodawał splendoru sekcji szermierczej. Jacek Bierkowski, ur. się 17 kwietnia 1948 w Rudzie Śląskiej. Przygodę z szermierką zaczął w Piaście mając 10 lat. Aż do końca kariery był wierny klubowi z Gliwic.  Zaczynał pod okiem Piotra Klempy od floretu, a następnie walcząc w szabli pozostawał pod opieką Zbigniewa Czajkowskiego
i Bohdana Kubickiego. Przez 23 lata sławił Piasta i Polskę  na planszach całego świata. Pierwszy medal na mistrzostwach  Polski zdobył w 1975 r. (zajął drugie miejsce). Rok później stanął już na najwyższym podium i sukces ten powtórzył w 1977. W 1983 po raz drugi sięgnął po srebro.  Trzy razy stawał na podium mistrzostw świata. Srebro wywalczył w turnieju indywidualnym w Budapeszcie (1975), a brązowe medale zdobywał w turniejach drużynowych: w Melbourne (1979) i Clermont Ferrand (1981). Poza tym aż ośmiokrotnie walczył w finałach MŚ: 1974 Grenoble – 6 m. (druż.), 1975 Budapeszt – 5 m. (druż.), 1977 Buenos Aires – 5 m. (druż.), 1978 Hamburg – 5 m. (druż.), 1981 Clermont Ferrand – 7 m. (ind.), 1982 Rzym – 4 m. (druż.), 1983 Wiedeń – 5 m. (druż.) i 8 m. (ind.). Był także medalistą ME zdobywając w konkurencji indywidualnej  srebrny medal w Foggi (1981). W 1976 r. pojechał na swoje pierwsze igrzyska (Montreal). W turnieju indywidualnym zawody ukończył na 9 miejscu. Lepiej powiodło się w turnieju drużynowym, gdzie wywalczył 6 lokatę.  Na Olimpiadzie w Moskwie w turnieju indywidualnym był  trzynasty. Niewiele zabrało do  brązowego medalu w turnieju drużynowym.  W meczu o trzecie miejsce Polacy ulegli Węgrom 6:9. Karierę zawodniczą  zakończył w 1984 r. Pozostał jednak wierny szermierce. Zaangażował się w działalność na rzecz sportu jako członek zarządu Polskiego Związku Szermierczego i Polskiego Komitetu Olimpijskiego, a także członek Międzynarodowej Federacji Szermierczej. W 2011 roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski

Zbigniew Matwiejew7.

Zbigniew Matwiejew urodził się w Gliwicach 14 lutego 1949 r., ale karierę sportową zaczynał w Baildonie Katowice (1962-1968). Jego pierwszymi trenerami byli  Antoni Sobik i Teodor Zaczyk. W latach 1969-72 bronił barw Legii Warszawa. W 1972 r. przeniósł się do Piasta. Złoty (1975), srebrny (1973, 1976) i brązowy (1979) medalista mistrzostw Polski w konkurencji indywidualnej i drużynowej M.P. (1969). Karierę  międzynarodową rozpoczął jako junior, zdobywając brązowy medal na Mistrzostw Świata w Londynie (1968). Największy sukces to  srebrny medal MŚ w Ankarze (1970), który zdobył wraz z kolegami (K. Barburski, M. Butkiewicz, B. Gonsior, H. Nielaba). W 1976 r. pojechał na Igrzyska Olimpijskie do Montrealu. Zarówno w turnieju indywidualnym jak i drużynowym nie odniósł większego sukcesu, ale liczy się sam fakt udziału.

Nie tylko wyżej wymieni szermierze Piasta odnosili w tym czasie sukcesy.  Grażyna Grabara, Zofia Witek, Marian Wycisk, Józef Kruczek, Albin Majewski, Jan Kłapyto, Piotr Kiempa, Włodzimierz Bijak, Krystian Oprządek, Piotr Węgliński i wielu innych odnosiło zwycięstwa, walczyło w reprezentacyjnych strojach, w ważnych imprezach.

W latach 70. tych XX w. szermierze Piasta także należeli do krajowej czołówki, choć już tak spektakularnych sukcesów nie odnosili. Odeszło też wielu starszych zawodniczek i zawodników.

Mikołaj Pac Pomarnacki

Bogdan Gonsior

Jacek Bierkowski

Zbigniew Matwiejew

 

7. Trzech Muszkieterów

 

Z początkiem lat dziewięćdziesiątych XX wieku  sekcja szermiercza dalej borykała się z poważnymi problemami natury finansowej i organizacyjnej. Upadająca Huta 1-go Maja  nie miała środków, by inwestować w halę szermierczą, która wówczas znajdowała się na jej terenie.  Klub całkowicie wstrzymał dofinansowanie.

Aby ratować gliwicką szermierkę w 1992 roku: Jan Jendryś, Zdzisław Mikulski, Ryszard Kurowski, Andrzej Słup-Ostrawski, Jan Majnusz i Wojciech Ciepłowski przy wsparciu Macieja Chudzikiewicza powołali do życia  „Towarzystwo Szermierzy Piast”.  Pierwszym prezesem został Jan Jendryś, po dwóch latach zastąpił go  Zdzisław Mikulski i to dzięki działaniom tego Stowarzyszenia i wsparciu przez „Chłodnie Kominowe” sekcja przetrwała ten trudny okres.

W tym okresie Bartłomiej Kurowski został mistrzem Polski w juniorach. Marek Jendryś wywalczył tytuł wicemistrza Świata Kadetów. Z powodzeniem walczyli jeszcze Tomasz Szklarski, Jarosław Szklarski, Marcin Wilczyński i Rafał Majnusz. Drużyna szpadowa juniorów w Polsce należała do ścisłej czołówki, regularnie zdobywając medale na mistrzostwach Polski.

W 1993 roku, po 10 latach przerwy szpadzista Piasta ponownie wywalczył tytuł najlepszego szermierza w kraju w kategorii seniorów. Na najwyższym stopniu podium stanął Marek Jendryś. Brązowe medale wywalczyły zarówno drużyny szpadzistów i szpadzistek. Panie walczyły w składzie:  Anna Jarosz, Danuta Kozioł, Katarzyna Jendryś i Wioletta Kapusta.

Nr 1 wówczas gliwickiej, młodzieżowej szpady był Marek Jendryś.
W 1994 roku reprezentant Piasta zdobył Puchar Świata Juniorów. Było to pierwsze w historii polskiej szermierki osiągnięcie szpadzisty-juniora.

Jendryś odnosił też sukcesy w seniorach. Siedmiokrotnie był mistrzem Polski w drużynie (lata 1994, 1996-1999, 2001, 2007). Ponadto na mistrzostwach Polski zdobył jeszcze medal srebrny indywidualnie (1994), srebrny drużynowo (2006, 2008, 2009), brązowy indywidualnie (1997, 2002, 2005, 2006) i brązowy drużynowo (1993, 2000, 2003, 2005). W 1997 wywalczył brązowy medal Letniej Uniwersjady w turnieju drużynowym. Reprezentował Polskę na mistrzostwach świata seniorów (indywidualnie: 1993 – 63 miejsce., 1994 – 54 m., 1997 – 79 m. indywidualnie, 6 m. drużynowo, 2001 – 71 m. indywidualnie, 18 m. drużynowo) i mistrzostwach Europy (2000 – 4 m. drużynowo i 46 m. indywidualnie, 2001 – 7 m. drużynowo i 37 m. indywidualnie).

Kolejną  indywidualnością  w sekcji był Bartłomiej Kurowski. Największymi sukcesami podopiecznego Macieja Chudzikiewicza były dwa brązowe medale mistrzostw Europy w turnieju indywidualnym (1997 – Gdańsk) i (1999 – Bolzano). W 1995 został indywidualnym mistrzem Polski, w 1996 i 1999 zdobył w turnieju indywidualnym mistrzostw Polski brązowy medal. W drużynie aż sześciokrotnie sięgał po mistrzostwo Polski (1994, 1996, 1997, 1998, 1999, 2001) i dwukrotnie po brązowy medal mistrzostw Polski (1993 i 2000). Reprezentował Polskę na mistrzostwach świata.Dwukrotnie po mistrzostwo Polski sięgał  Tomasz Szklarski (1996 i 1998).  Szermierz ten cztery razy też  zdobywał złote medale M.P. w drużynie (1994, 1997, 1998, 1999). Jego dorobek uzupełniają medal srebrny M.P, wywalczony w turnieju indywidualnym (1999)  oraz  dwa brązowe krążki w turniejach drużynowych M.P (lata 1993 i 1996 ). Reprezentował Polskę na mistrzostwach świata. Jego karierę przerwała choroba nowotworowa.  Zmarł  26 kwietnia 2014

W kwietniu 1999 r. w niemieckim Heidenheim w finale klubowego Pucharu Europy Mistrzów Krajowych,  drużyna Piasta prowadzona przez Macieja Chudzikiewicza, a występująca w składzie: Tomasz Szklarski, Bartłomiej Kurowski i Adam Wiercioch, zajęła  w stawce 26. ekip drugie miejsce. Był to największy zespołowy sukces gliwickich szermierzy w ponad 50-letniej historii tej sekcji.

Tomasza Szklarski i Bartłomiej Kurowski

Marek Jendryś

 

8. Nowe stulecie, nowe nadzieje

 

W XXI wiek sekcja szermiercza Piasta wkroczyła z nowymi nadziejami. Z dawnej stołówki umieszczonej przy Zespole Szkół Łączności, dzięki wsparciu Samorządu Miasta i zaangażowaniu dyrektora Krzysztofa Szczęśniaka udało się zrobić halę z prawdziwego zdarzenia. Do użytku oddano ją w 2004 r. Na początku nowego tysiąclecia kadrę szkoleniową stanowili:  Zbigniew Czajkowski, Maciej Chudzikiewicz, Marek Julczewski, Piotr Tomala i Wacław Myszczyszyn.

W 2001 r., po roku przerwy szpadziści Piasta po raz kolejny wywalczyli tytuł drużynowych mistrzów Polski i w konsekwencji w roku następnym znów walczyli w klubowym Pucharze Europy.  Na początku 2001 roku Marek Julczewski został mianowany na trenera kadry narodowej polskich szpadzistów. Pałeczkę w prowadzeniu reprezentacji młodzieżowej tej odmiany broni przejął Maciej Chudzikiewicz.

Pierwsze  mistrzostwa Europy w szermierce rozegrano jeszcze przed wojną. Premierowy jednak sukces drużynowy w tej imprezie szpadziści Piasta odnieśli w 2002 r.  Na zawodach, które odbywały się w stolicy Rosji (Moskwa) Marek Petraszek i Adam Wiercioch walcząc razem z Tomaszem Motyką i Michałem Sobierajem, prowadzeni przez Marka Julczewskiego wywalczyli srebrny medal.  Także w 2002 roku po  latach posuchy brązowy medal na mistrzostwach Polski seniorów zdobyła Aleksandra Opala.

W 2007 roku, po sześciu latach przerwy drużyna szpadowa mężczyzn  znów zdobyła złoty medal mistrzostw Polski.

Maciej Chudzikiewicz i jego podopieczni; Mateusz Nycz, Bartłomiej Kurowski i Marek Jendryś:

Drużynowi mistrzowi Polski 2007 – Od lewej Mateusz Nycz, Marek Jendryś, Maciej Chudzikiewicz, Marek Julczewski, Adam Wiercioch, Ruben Limardo.

  1. Rok chińskiego smoka

 

Pod koniec marca 2008 roku drużyna Piasta Gliwice, walcząc w składzie: Adam Wiercioch, Marek Jendryś i Ruben Limardo  w klubowym Pucharze Europy, który odbył się w niemieckim Heidenheim zajęła  drugie miejsce. Podopieczni Marka Julczewskiego i Macieja Chudzikiewicza powtórzyli więc sukces osiągnięty dziewięć lat wcześniej.

Na rozgrywanych pod koniec kwietnia tego mistrzostwach Polski Ruben Limardo, Wenezuelczyk broniący barw Piasta wywalczył złoty medal w turnieju indywidualnym, a drużyna zdobyła srebrny krążek.

W sierpniu 2008 roku, po 28 latach przerwy znów na letnich Igrzyskach, które wówczas odbywały się w Pekinie –  miał walczyć zawodnik Piasta, a był nim Adam Wiercioch (na zdjęciu). W turnieju indywidualnym polscy szpadziści nie osiągnęli zbyt wiele. Wiercioch został sklasyfikowany na  36. miejscu.

15 sierpnia 2008 roku rozegrano turniej drużynowy. Reprezentacja Polski, którą prowadził Marek Julczewski wywalczyła w tych zawodach srebrny medal! Wśród czwórki zawodników, która osiągnęła ten niebywały sukces był  szpadzista Piasta Gliwice –  Adam Wiercioch. Gliwiczanin walczył  dzielnie, godnie broniąc barw Polski i Piasta. W finale Polacy ulegli świetnie dysponowanym w tym dniu Francuzom 29:45.

Wiercioch ur. się 1. listopada 1980 w Gliwicach. Był złotym medalistą mistrzostw Europy w drużynie (2005) i brązowym mistrzostw świata w turnieju drużynowym (2009). Trzykrotnie zdobywał srebrny medal mistrzostw Europy (2002, 2004, 2006). Wielokrotnie stawał na podium Mistrzostw Polski i Pucharu Polski. W 2011 roku srebrny medalista I.O. postanowił zakończyć karierę zawodniczą.

Srebrni medaliści IO – Pekin 2008. Drugi od lewej Adam Wiercioch – trener Marek Julczewski

 

 

  1. Pół medalu dla Piasta, pół dla Wenezueli

 

W sierpniu 2012 roku w Londynie odbyły się XXX Igrzyska Olimpijskie. Reprezentanci Polski w szermierce tym razem nie stawali na podium, ale uczynił to szpadzista Piasta Gliwice, broniący na tej olimpiadzie barw Wenezueli – Ruben Limardo. Szermierz, który  uczył się walczyć pod okiem trenerów Piasta, sięgnął po najcenniejszy, bo złoty medal!

W walce o złoto bowiem zmierzyli się szermierze, którzy w teorii nie mieli prawa tak wysoko dojść. Ruben Limardo, Wenezuelczyk zajmował przed tymi zawodami 13. miejsce w światowym rankingu. Bartosz Piasecki 47.

– Od małego śniłem o złotym medalu Igrzysk i wiedziałem, że po niego sięgnę. Nieważne kiedy, nieważne jak, dziś, jutro, pojutrze. Ale to musiało się stać – mówi Limardo. I stało się, 1 sierpnia 2012 roku, i to w stylu wielkiego mistrza – Ruben wyrzucił za burtę aktualnego mistrza świata Paolo Pizzo, bezsprzecznie będąc lepszym na planszy. W finale dał pokaz siły, wygrywając pewnie i wysoko, z Polakiem, ale broniącym barw Norwegii na tej olimpiadzie – Bartoszem Piaseckim – 15:10.

Ruben Limardo

 

  1. Młodzi mistrzowie

 

Mateusz Nycz

 

Po odejściu Adama Wierciocha nr 1 wśród seniorów został Mateusz Nycz. Zdobywca poczwórnej korony Mistrzostw Polski – indywidualnie złoto zdobywał w kategoriach wiekowych do lat 15, 17, 20 i jako senior. Wywalczył też z drużyną Piasta Gliwice – mistrzostwo Polski seniorów.

29-letni już wychowanek Piasta – 27 maja 2011 roku  na Młodzieżowych Mistrzostwach Europy, które odbyły się
w Kazaniu (Rosja) wywalczył tytuł mistrzowski w turnieju indywidualnym. Świetna dyspozycje potwierdził  brązowym medalem  w zawodach drużynowych. Podopieczny Macieja Chudzikiewicza może też pochwalić się medalami mistrzostw Polski, zarówno w kategoriach młodzieżowych jak
i seniorach. Po ostatni tytuł najlepszego szpadzisty w kraju sięgnął w maju 2015 roku. W 2017 roku natomiast wywalczył srebrny medal. Wielokrotnie też stawał na podium zawodów Pucharu Świata, Pucharu Europy  i Pucharu Polski.

Mateusz Nycz na co dzień jest żołnierzem zawodowy  w Wojskowym Centrum Szkolenia Łączności i Informatyki w Zegrzu. W 2015 roku zdobył srebrny medal w drużynie na VI Światowych Wojskowych Igrzyskach Sportowych w Mungyeong

 

Damian Michalak

 

Podopieczny Marka Julczewskiego  zdobywał już medale na najważniejszych turniejach zarówno w kategoriach młodzieżowych jak i seniorach. Rok 2017 był najlepszym w jego karierze. Zaczęło się od pierwszego miejsca w trzecim turnieju Pucharu Polski Seniorów. Potem było mistrzostwo Polski juniorów indywidualnie i w drużynie, mistrzostwo Polski Młodzieżowców indywidualnie i w drużynie, wicemistrzostwo  świata juniorów i brąz na mistrzostwach Europy U-23. To najbardziej spektakularne sukcesy.

 

Bartosz  Staszulonek

 

Bartosz Staszulonek to kolejny zawodnik z grupy utalentowanej szermierczej młodzieży, która powoli  już zaczyna naciskać  „starych” mistrzów. Podopieczny Mikołaja Paca Pomarnackiego „wystrzelił” w sezonie 2016/17, zdobywając medale na najważniejszych turniejach zarówno krajowych jak i zagranicznych. Zaczął się zwycięstwa w   zawodach  drużynowych Pucharu Świata w Luksemburgu. Na mistrzostwach Świata w Płowdiw (2017 r), wspólnie z Damianem Michalakiem wywalczył srebrny medal. Dwa tygodnie później w Mistrzostwach Europy do lat 23 w Mińsku w turnieju drużynowym,  sięgnął po brązowy medal. Do tych sukcesów należy jeszcze dorzucić zwycięstwo w zawodach Pucharu Europy do lat 23, a miało to miejsce w Gliwicach podczas 51 Memoriału o Stalową Klingę Hutnika.

 

Sebastian Majgier

 

Kolejnym, utalentowanym zawodnikiem, który  wciąż ma szansę pójść w ślady Wierciocha i  Limardo jest Sebastian Majgier. Ten także wychowanek Piasta w kwietniu 2012 roku, z  Mistrzostw Świata Kadetów, które odbyły się w Moskwie przywiózł srebrny medal. Wielokrotnie też stawał na podium Młodzieżowych Mistrzostw Polski.

 

Aleksander Staszulonek

 

Aleksander Staszulonek to starszy brat Bartka. Nie ma na swoim koncie tak dużo sukcesów na arenach międzynarodowych, ale  zdobywał medale na mistrzostwach Polski zarówno w kategoriach młodzieżowych jak i seniorach.

 

Wacław Bartolewski, Marcin Nikiel i Daniel Niestrój

 

Są to medaliści i tryumfatorzy mistrzostw Polski, zawodów Pucharu Polski i licznych turniejów zarówno krajowych jak i zagranicznych . Największe sukcesy odnosili do tej pory w turniejach drużynowych. Marcin Nikiel ma też na koncie złoty medal Mistrzostw Europy Kadetów.

Od lewej: Michał Bar, Damian Michalak, Wacław Bartolewski, Marcin Nikiel

Od lewej: Sebastian Majgier, Daniel Niestrój, Patryk Szlama, Bartosz Staszulonek

 

Jagoda Zagała

 

Wśród szpadzistek największymi sukcesami może pochwalić się Jagoda Zagała, która ma na swoim koncie wywalczony w drużynie złoty i srebrny medal mistrzostw Europy w kategoriach wiekowych U-17 i U-20 oraz brązowy medal mistrzostw Świata (U-20). brązowy medal mistrzostw Polski seniorek. Regularnie z sukcesami startuje również w  zawodach Pucharu Świata. Zagała zdobyła też cztery złote medale i jeden srebrny mistrzostw Polski w kategoriach młodzieżowych  w turnieju indywidualnym. Pięć krążków we wszystkich kolorach w turniejach drużynowych M.P. Sześciokrotnie była klasyfikowana na pierwszym miejscu jako najlepsza szpadzistka w Polsce w kategoriach kadet i junior.

Jagoda Zagała – medalistka mistrzostw świata i Europy

 

Karolina Staszulonek

 

Karolina Staszulonek pozazdrościła swoim starszym  braciom sukcesów i postawiła pójść w ich ślady. Podopieczna Mikołaja Paca Pomarnackiego  w grudniu 2016 roku wygrała zawody Pucharu Polski w kategorii Junior Młodszy, a w marcu 2018 roku  na odbywających się w Soczi – Mistrzostwach Europy Kadetów w Szermierce – wywalczyła brązowy medal.

 

 

Ewa Kawencka

 

Ewa Kawencka to jedna z bardziej uzdolnionych i ambitnych zawodniczek. Od kilku lat zwycięża bądź staje na podium w zawodach rangi Pucharu Polski, mistrzostw Polski a także w licznych turniejach w kraju i poza jego granicami. Jej sukcesy są z uwagą obserwowane przez władze samorządowe Piekar Śląskich, jej rodzinnego miasta. Dzięki temu sekcja szermiercza zdobyła mocnego partnera. Efektem tej współpracy są Igrzyska Dzieci i Młodzieży rozgrywane od 2 lat w tym mieście oraz tegoroczne Mistrzostwa Polski Juniorów.

Od lewej Ewa Kawencka, Maciej Chudzikiewicz, Julia Kyrcz, Katarzyna Majgier,

Karolina Staszulonek i Mikołaj Pac Pomarnacki

 

Do wyróżniających się zawodniczek sekcji szermierczej Piasta Gliwice  należą ponadto: Anna Ridzewska, Julia Kyrcz, Klara Majgier, Bernadeta Majgier, Alicja Ostrowska,  Michalina Kobylnicka,  a z mężczyzn  Marcel Baś, Michał Bar,  Paweł Krawczyk, Patryk Szlama,  Jan Kardaszewicz, Wojciech Rzyczniak. Są to wielokrotni  medaliści i tryumfatorzy mistrzostw Polski, Pucharu Polski, Mistrzostw Śląska licznych turniejów międzynarodowych i krajowych

Obecnie szkolenie w Piaście obejmuje wszystkie kategorie wiekowe. Na hali można spotkać zarówno siedmiolatków jak i 50-latków, którzy określają  siebie dinozaurami. Szczególną uwagę jednak poświęca się szkoleniu młodzieży. Zajęcia prowadzą najlepsi trenerzy w Polsce, znani również za granicą, którzy wychowali medalistów Igrzysk Olimpijskich, Świata i Europy. Praktycznie w każdej kategorii wiekowej, sekcja szermiercza Piasta Gliwice zalicza się do ścisłej, krajowej czołówki, a jej przedstawiciele regularnie, co roku zdobywają medale  mistrzostw Polski i plasują się wysoko we wszystkich klasyfikacjach, czego efektem są powołania do reprezentacji kraju.

Sekcja szermiercza Piasta Gliwice – rok 2018